با من مدارا کن! بعدها... دلت برایم تنگ خواهد شد...
سید علی صالحی: همه ما فقط حسرت بی پایان یک اتفاق ساده ایم که جهان را، بی جهت، یک جور عجیب جدی گرفته ایم...
اشتباه می کنند بعضی ها که اشتباه نمی کنند! باید راه افتاد، مثل رودها که بعضی به دریا می رسند بعضی هم به دریا نمی رسند. رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد!
با من مدارا کن بعدها دلت برایم تنگ خواهد شد
با چشم هایت حرف دارم می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم از بهار از بغض های نبودنت از نامه های چشمانم که همیشه بی جواب ماند باور نمی کنی؟! تمام این روزها با لبخندت آفتابی بود اما دلتنگی آغوشت رهایم نمی کند به راستی عشق بزرگترین آرامش جهان...
سال به سال هر سال صحبت از نفت و چراغ و سپیده دم است صحبت از سفره گشودنِ صبح است صحبت از علاقه عجیبی به اسمِ عدالت است، اما پرده ها تاریک پدرها خسته سفره ها خالی....
دیگر کسی به رازِ کنار زدنِ پرده ها پی نخواهد بُرد. ماه پشتِ ابر، من در تخیلِ تو، تنها...تنها...تنها! دیر شده است دیگر هیچ غریقِ بی راهی دلیل درستی برای دفاع از دریا نخواهد داشت. کلمات...به زانو درآمده اند شاعران... بُریده وُ من... بی معلوم! سرانجام آیا همهٔ ما به...
مسئول نهایی آرامش جهان... آغوش عجیبِ حضرتی... به نام زن است!
تمام خنده هایم را نذر ڪرده ام تا تو همان باشی ڪہ یڪے از روزهاے خدا عطر دستهایت، دلتنگے ام را به باد مے سپارد... ️️️
مثل تن خسته ای که خواب می خواهد آنقدر خسته است، جانم که مرگ می خواهم....
من مُرده ام؛ قلبم نمی تپد، چشمم نمی بیند اما گوش هایم منتظرند از زبان تو بشنوند که می گویی : دوستت دارم...
فردا را به فال نیک خواهم گرفت دارد همین لحظه یک فوج کبوتر سپید از فرازِ کوچه ی ما می گذرد باد بوی نام های کسان من می دهد یادت می آید رفته بودی خبر از آرامش آسمان بیاوری؟!
رفتن هم حرف عجیبی است شبیه اشتباه آمدن گفت بر می گردم و رفت و همه پل های پشت سرش را ویران کرد همه می دانستند دیگر باز نمی گردد اما بازگشت بی هیچ پلی در راه او مسیر مخفی یادها را می دانست .
تا امروز صد و سه روز وُ چند ساعتِ ستمگر است دارم زیرِ دندانِ این دیوارها جویده می شوم، با این حال در برابرِ تکرار و کسالتِ این روزها تسلیم...غیرِ ممکن است! با امروز صد و سه روز وُ چند ساعتِ ستمگر است صدایِ خُرد شدنِ استخوان های خود را...
باران می آمد مردمان در خوابِ خانه از آبِ رفته به جوی ... سخن می گفتند، همهمه ی یک عده آدمی در کوچه نمی گذاشت لالاییِ آرامِ آسمان را آسوده بشنوم ... اصلا بگذار این ترانه همین حوالیِ بوسه تمام شود! من خسته ام می خواهم به عطرِ تشنه ی...
زندگی شوخی کوتاه یک عصر پاییزی ست ...
دلتنگ تو ام پشت پرچین اردیبهشت منتظرت می مانم ...
من چاره ای جز به یاد آوردنِ نامِ تو ندارم، دیگر لازم نیست از تاریکی بترسم، اسمِ کاملِ تو کلماتِ مرا از نی زارهای تشنه عبور خواهد داد. جای تردیدی نیست این خستگی های خانگی ست تمام خواهند شد.
- پس کی وقتِ رفتن فراخواهد رسید؟ من خسته ام خسته از آینه، از آدمی، از آسمان!
... گوش بگیر! او که امید را از تو می گیرد همه چیز را از تو گرفته است.
خدایا از آن پرنده ی کوچک سبز اگر خبر داری بهار امسال را پر از سلام و ترانه کن.
حالم خوب است هنوز خواب می بینم ابری می آید و مرا تا سرآغازِ روییدن ... بدرقه می کند. تابستان که بیاید نمی دانم چندساله می شوم اما صدای غریبی مرتب می گویَدَم: - پس تو کی خواهی مُرد!؟ ری را ...! به کوری چشمِ کلاغ عقاب ها هرگز نمی...
تمامِ ترس من این است یک شب بخوابم و صبح رخسارِ تو را به یاد نیاورم. تا می توانم تماشا خواهم کرد هر چیزی را تماشا خواهم کرد. چشم هایم رو به شب می روند. ترسم بیهوده نیست من می ترسم از احتمالِ ندیدن تو می ترسم...
تا الان چهل و چند هزارهٔ هول آور است کسی نمی داند من در انفرادیِ این دیوارها چه می کنم، زنده ام، مرده ام، بریده ام، یا باز مثل همیشه همان آرامِ آهستهٔ دریا و خاموشِ بی دلیلِ بارانم. عجیب تر اینکه چرا هیچ فرقی میانِ جمعه با سه شنبهٔ...
