متن ارس آرامی

من یکی از هزاران مسافرِ گیر افتاده
در خلسه رویا هستم

که محکومم، چون مهاجری از رویایی به رویای دیگر...

ارس آرامی

پائیز که بد نیست!
بی تو قدم زدن ، بدنامش کرده!

ارس آرامی

به سراغ من اگر می آیی،
دستمالی بیاور

که در شهر چشمانم
احتمال باران بسیار است!

ارس آرامی

مست مستانِ نگاه چشم مستت شده ام

نکند در چشم شراب ارمنی داری تو!؟

ارس آرامی

به امید آذر آمدم و باران هم کاری نکرد

این پاییز به دل چه حیله ها دارد؟!

ارس آرامی

منِ سرمایی و آغوش تو امشب چه شود

یارب اینبار نرسان، نرسان صبحِ سحر را

ارس آرامی

کارِ غم ما از دست دعا نیز گذشت، خدایا

ما حالمان خوب است خودت را اذیت نکن!!

ارس آرامی

تو لبانم را سیاه شده از دود مبین

که سیاه بندِ هزاران حرف ناگفته اند

ارس آرامی

شده دلتنگ کسی باشی و از شدت غم

وحشی و هار شوی پاچه بگیری همه را

ارس آرامی

به شهادت اولین موی سپید اولین نشانه

دانستم تو قرار نیست در من تمام شوی

ارس آرامی

تعجب نکن گر شعرِ تازه ای برایت ندارم

کدام مداد وقتی خیس شود می نویسد!؟

ارس آرامی

به تو که فکر می کنم
مورچه ها دورم جمع می شوند
رویایت شیرین است

ارس آرامی

من اگر نیم نگاهی بکنم سوی بُتی، معصیت است
تو اگر صیغه کنی جمله بتان، مرحمت است؟

من اگر سیبی از این باغ بچینم، دزدم
تو اگر باغ همه غصب کنی مصلحت است ؟

من اگر از در میخانه گذشتم، نجسم
تو اگر دود کنی نصف جهان، عافیت است؟

من...

گر بخواهم بنویسم صبح را من به شعر

جز از تو چه نویسم که غزل در غزلی

ارس آرامی

حامله فراق شد، باکره وصالِ من...!

ارس آرامی

نصف جهان که نه به دل تمام جهانی تو

ای اصفهان ترین حالت اصفهان کجایی؟

ارس آرامی

دل من ساده نبود اهل وفا بود، شکست
سال ها از هوس و کینه رها بود، شکست

یک نفر آمد و با حرف دلم را دزدید
حرف هایش همگی باد هوا بود شکست

قولِ مردانه بمن داد بماند، امّا
او کجا، مرد کجا، قول کجا بود؟ شکست

با کسی دست...

دنیا کران کران چه غریبانه مانده ایم...

ارس آرامی

عاشقی دیدم که از معشوقه حسرت می خرید
تکه تکه قلب را می داد و مهلت می خرید

تا سحر بیدار بود و با زبانِ عاشقی
جرعه جرعه شعر می نوشاند و لکنت می خرید

لا به لای دوزخِ شب های حسرت زای خویش
در خیالاتش، کنارِ یار، جنّت می...

گفت دوستت دارم و من مات مانده ام

چو طفلی در املای قسطنطنیه!!

ارس آرامی

صبح یعنی وسط چیرگیِ خواب تورا

یکنفر بوسه به نرمی به لبانت بزند

ارس آرامی

غم که از سر گذشت گریه نعمت می شود

خوش بحال شماها که گریه کردن بلدید

ارس آرامی

گفت عشق آمدن بلد است و اهل ماندن نیست

گفتم بنشین چای مان تازه دم است، بنشین

ارس آرامی

یعنی خاک بر سر تمام این اشعار من که

نفهماندن به تو این دلِ صاحب مُرده تنگ است

ارس آرامی