متن ارس آرامی

بس که دیوار دلم کوتاه است
هرکه از کوچه تنهایی ما می گذرد

به هوای هوسی هم که شده
سرکی می کشد و می گذرد

ارس آرامی

بنازم سکه نازت، به مسکوکات میماند

دم به دم چون دلار هر روز بالا می رود

ارس آرامی

به شیرازی ترین حالتِ چشمانت قسم

که پیش تو شراب المثنای بیش نیست

ارس آرامی

شب من، لب به لبِ شب شما شده ست

لعنتی جان شبِ ریخته بر لبانت بخیر

ارس آرامی

قصهٔ شب های عاشق آخری دارد مگر؟
شب سکوتش انتها و اولی دارد مگر؟

شب هجوم گریه های بی امانِ عاشقی
شب بجز دردِ نهان، آرامشی دارد مگر

ارس آرامی

بندبند بدنت واژه به واژه غزل است

گردهم آمده اند گویی شبی شاعرها

ارس آرامی

آدم ها برای رفتنند، بیا کمی آدم نباشیم...
ارس آرامی

پلک نزن صفحه اش را گم می کنم، که من

به شعر می نویسم زیرنویس چشمانت را

ارس آرامی

از تو چه پنهان گاهی آن قدر خواستنی میشوی

که فعل خواستن اِرورِ 404 می دهد!!

ارس آرامی

خاطراتت در من پا می گیرند راه می روند

می شوند باران به بارانی ترین حالت ممکن

ارس آرامی

بنازم سکهٔ نازت، به مسکوکات میماند

دم به دم چون دلار هر روز بالا می رود

ارس آرامی

من و چای و عطرِ خیالش،
خلوت خاص من است

ارس آرامی

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنچه در خواب نرفت چشم من و یاد تو بود

ارس آرامی

«گاهی از کوچهٔ معشوقهٔ خود می گذرم»

تا که هفت بندِ دلم را به نگاهش ببرد..!!

ارس آرامی

آخر جانِ من، هر صبح که صبح نیست!

صبح اگر آغوش توست من بیدار می شوم

ارس آرامی

مثل زمستان از تَه اسفند بیزارم
همچون بهار از آخر خرداد می ترسم

من آخرین گرگ جهان را کشته ام اما
گاه از صدای زوزه ای در باد می ترسم

ارس آرامی

به آشوب چشمانت یک شهر شعله ور است

چه افاقه از آبپاش و پلیس ضدشورش

ارس آرامی

بوسیدمش به خواب ولی افاقه نکرد

اینبار می روم که در آغوشش بمیرم

ارس آرامی

بعضی از آدمها مانند
موسیقی بی کلام اند،

تا درک نشوند، کشف نمی شود

ارس آرامی

دکترم گفت که در کمپ بمان، ترکش کن

ماندم و نعشه ی چشمان خمارش گشتم!!

ارس آرامی

خسته ام،
مثل آخرین نفس یک برگ
زیر پای رهگذری بیخیال

ارس آرامی

شبی که خیرش از مرز لبان تو گذر کند

آن شب، بخیر است بخیر است بخیر

ارس آرامی

رنگ لب های تو با رنگ لبم سِت شده است
گرمی بوسهٔ تو البته ثابت شده است

قند لب های تو بیش از همهٔ لب ها بود
که چنین باعث امراض دیابت شده است

ارس آرامی

هرچه گرمتر آغوش می گرفت بیشتر بوی رفتن میداد...!!

ارس آرامی