متن از بخشِ صبح

آن تنگه‌ی خیال‌انگیز را به یاد خواهی آورد،
آنجا که عطرها، سرگردان و رها، راه می‌جستند؛
و گاه‌گاه، پرنده‌ای که جامه‌ای از آب و درنگ به تن داشت —
جامه‌ای زمستانی.

ارمغان‌های زمین را به یاد خواهی آورد:
آن عطرِ سرکش، آن گِلِ زرین،
علف‌هایِ وحشیِ آن بیشه‌زار،
ریشه‌هایِ شوریده،...

ای عشقِ سرکش، ای بنفشه با تاجِ خار، ای بوته‌زارِ پُرخار در میانه‌ی این‌همه شور، ای نیزه‌ی رنج‌ها، ای جامِ آتشینِ خشم، از کدامین بیراهه و چگونه به جانِ من راه یافتی؟

چرا آتشِ دردآگینِ خود را، چنین ناگهان، بر برگ‌های سردِ مسیرم فرو ریختی؟ چه کس گام برداشتن به...

عشق من، پیش از آن‌که تو را بشناسم، هیچ نمی‌دانستم،
و چون به آموزشِ خاطره پرداختم، دریافتم
که جهانِ پیرامونم نامی دیگر دارد؛
اشیاء، ناگهان حیاتی دیگر یافتند.

چوب، ناگهان چوب شد،
شراب، شراب،
و نان، آن طعمِ آشنایش را برای من بازآورد.
آتش، گل، آرد،
و هر آن‌چه در...