شعر ادبی

باز باران می‌زند بر، شانهٔ راهِ درازم باز تصویرِ تو افتاد، در دلِ آیینه، بازم

برگِ زردی، تک و تنها، مانده در سیلابِ جاری نعشِ یک فریادِ خسته، زخمیِ چنگِ نیازم

قطره‌قطره، چک‌چکِ آب، می‌نویسد رویِ آسفالت قصه‌یِ افتادنِ تو، قصه‌یِ شیب و فرازم

سرخ و زردی، مثلِ آتش، لیک...

ز بادِ فتنهٔ پاییز و جورِ چرخِ دون بنگر که آن برگِ زراندودش، فتاده واژگون بنگر

به راهی تیره و خاموش، در آغوشِ نمناکش گرفته منزل آخر، غریب و خاکسار، بنگر

فلک گویی که می‌گرید به حالِ زارِ مسکینش که باران ریخت بر رویش، سرشک از آسمان بنگر

رخی کز...

بر آبِ تیره‌گون، چو یکی زورقِ شکست، آن برگِ زرد، خسته و نومید و زار خفت

گویی که یادگارِ عزیزی ز آفتاب در گورِ سردِ آب، غریبانه می‌نهفت

تصویرِ مرگ بود و خزان بود و اشکِ ابر آینه‌دارِ غربتِ باغی که می‌شکفت...

هان! نگاه کن، آنک بر این تالابِ تیره‌ی سرد، که چون آینه‌یِ قیرگونِ تاریخ، خاموش است، زورقی زرین و خسته، لنگر انداخته است.

این برگ، این مسافرِ زردِ باغِ بی‌برگی، که روزگاری بر شاخسارِ غرور، با بادهای هرزه پنجه در پنجه می‌افکند، اکنون، مغلوب و خاموش، بر بسترِ اشک‌های آسمان،...

پیکرِ تو چون مُهر، از برایِ سرنوشتِ من، همچون مُهرِ یک جامِ زرّین که عطری تلخ دارد، چون حلقه‌ی آتشی که در این خاکِ تشنه، تا ابد به نامِ تو می‌سوزد.

پیکرِ تو، همچون گُلی به نامِ «زنبق»، همچون عطرِ رُز، که از میانِ گلِ میخک برخیزد، و آن عنابِ...

با ضربه‌ی موج بر آن صخره‌ی سرکش، روشنایی به بیرون می‌جهد و گُلِ سرخِ خود را می‌سازد، و دایره‌ی وسیعِ دریا، در خوشه‌ای کوچک جمع می‌شود، در تک‌قطره‌ای از نمکِ آبی که فرو می‌چکد.

آه ای گُلِ ماگنولیای تابان، که در میانِ کف‌ها رها شده‌ای، ای مسافرِ افسونگر که مرگت...

اگر چشمانِ تو به رنگِ ماه نباشد، اگر گِل نباشد، یا آرد، یا کارِ روزگارِ خاک، اگر آن شفافیتِ هوا، آن فلزِ زردِ گندمزار نباشد، پس چیست؟

اگر آن نورِ ناگهان، آن سنگِ سرخ، آن جاده‌ی خاکی که باد در آن می‌وزد، در وجودِ تو نباشد، پس من چگونه تو...

در جنگل‌ها گمشده بودم، شاخه‌ای تاریک بریدم، و آن را، تشنه‌کام، به لبانم نزدیک بردم تا نجواهایش را بشنوم: شاید آوای بارانی بود که می‌گریست، یا ناقوسی شکسته، یا قلبی که از درد، بریده بود.

چیزی بود که از دوردست‌ها به گوش می‌رسید، گویی عمیقاً در خاک پنهان شده، فریادی...

می‌خواهمت، با دهانی که گرسنه‌ی گندم است
و عطر زمین، و آب، و میوه‌ی سوزانِ انار؛
تو را می‌طلبم، ای شبِ چسبناکِ آغشته به نَم،
ای زهدانِ گرمِ گل‌های بی‌نامِ بهاری.

مرا بازگذار تا انگشتانم، پُر از خاک،
در چینِ ژرفِ موهایت چون پیچک بلغزد؛
بگذار دهانم، در میان پستان‌هایت...

در قبرستان‌هایی تنهایی هست،
گورها از استخوان‌هایی انباشته‌اند که سکوت کرده‌اند،
قلب،
درونِ تونلی می‌تپد—
تاریکی، تاریکی، تاریکی—
چنان‌که ما در خودمان غرق می‌شویم،
چنان‌که گویی در اعماق قلب،
یا در گذر از پوست به روحمان، می‌میریم.

وجود مردگان هست،
پاهایی از خاک سرد و چسبناک،
مرگ در استخوان نفوذ...

چنان‌که گویی از ستیغ آسمان‌های دور،
دست‌افشانِ نسیم،
درود می‌فرستند
به سرزمین‌هایی که هنوز نامی از ما دارند،
پرندگان،
سفیدبالانِ خسته‌دل،
از بامدادانی گمنام
سوی اقلیم‌های کهن بال می‌گشایند.

بر مدار بادهای بلند
سرازیر می‌شوند،
در سلوکی بی‌صدا
بر مرز دشت‌های آشنا.

فرود می‌آیند – آهسته،
چنان‌که هیچ آوازه‌ای برنخیزد...

در شیار خاک،
آزاد می‌خرامد؛
بال می‌کوبد در وزش باد
و در تابش خورشید می‌تپد،
و خویش را
بر شاخسار کاج‌ها می‌افکند.

او
به زبانی از برنز سخن می‌گوید،
و نیز به زبان پرندگان؛
گه با التماسِ لرزان،
گه با فرمانی از جنسِ دریا.

او
چشمانت را با نوارِ کتانی...

می‌دانی چگونه است این احساس:
اگر به ماهِ بلورین بنگرم،
به شاخه‌ی سرخ پاییز،
که آهسته بر پنجره‌ام خم شده است،
اگر در کنار آتش،
به خاکستر ناپیدا،
یا به پیکر پژمرده‌ی هیزم دستی کشم،
همه‌چیز مرا
به سوی تو می‌کشاند،
چنان‌که بوی عطر گل،
تا تهِ جانِ دلتنگی می‌رود.

تمامِ شب را در کنارِ دریا،
در آن جزیره،
در آغوش تو خوابیده‌ام.

تو
میان لذت و خواب،
میان آتش و آب،
وحشی و شیرین بودی.

شاید دیرهنگام،
رویاهایمان در بالا یا در ژرفا به‌هم پیوستند؛
بالا، همچو شاخه‌هایی جنبان بر موجۀ بادی مشترک؛
زیر، همچو ریشه‌های سرخ که تماس...

به سبب تو،
در باغ‌های شکفته‌ی بهار،
عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه،
در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد.

چهره‌ات از خاطر رفته،
دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛
و لبانت…
آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟

به سبب تو،
مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛
آن...

ای غم،
ای رودخانه‌ی عریانِ گم‌گشته در کوهسار خاموش،
تو به دره گام نمی‌نهی
مگر با شالی سرخ‌فام بر گردن،
و یا میخکی سوزان در چنبره‌ی تاریکی،
یا زنبیلی از بوسه‌های شب‌نشین.

تو از ژرفنای پیکر آدمیان سر می‌زنی،
از سنگینی هزاران آهِ ناگفته،
و ناگاه،
سنگین‌تر از تاب استخوان،...

امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم.

چونان که بنویسم:
«شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛
و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…»

نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند
و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند.

آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم—
چه...