متن اشعار علیرضا فاتح
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات اشعار علیرضا فاتح
"چشم تو"
چشم تو، جشنِ غزل، باده به مینا زده است
خندهات، برقِ سحر، طعنه به دریا زده است
بیگمان بعدِ تو، آیینهی دل گفت به خویش
که خدا بار دگر، نغمه به شیدا زده است
آسمان طاقتِ دو ماه و دو خورشید نداشت
پس قلم دست به یک حکمتِ...
من نواام
باد میرقصد با باران
و عشق، بیواژه میخواند
من نغمهام
در چرخشِ دف و نی
خودم را گم کردهام در عشق
"بی زمزم نگاه"
بی زمزمِ نگاهِ تو ای یار چه کنم؟
بی نورِ دعا، بی بهار چه کنم؟
چشمم به ستارهست، ولی بی تو شبم
در خوابِ بدونِ قرار چه کنم؟
هر لحظه به یادِ تو نفس میکشم
بی عطرِ حضورِ تو، ای یار چه کنم؟
«بی مهرِ تو»
بی مهرِ تو ای جان، جهان تار شود
بی لمسِ تو، هر لحظه آزار شود
خورشید اگر از آسمان سر بزند
بی رویِ تو، این صبح، شب تار شود
هر قطرهی اشکم به تو پیغام دهد
بی یادِ تو، دل خسته بیمار شود
«درس صبر»
در کلاسِ خدا، ناله بیثمر گردد
هر که صبر کند، سرفراز بر گردد
«فاتحِ حریرِ ویرانی»
سُر خورد نگاهت، دلِ من شهر به شهر ریخت
آتش به دل افتاد و سراپایِ سحر ریخت
یک شالِ حریر از سرِ شب بر تنم افتاد
چون موجِ نسیم آمد و بر دامنِ مهر ریخت
ویران شد از آن چشمِ تو، ای مایهی آرام
هر خانهی دل،...
نان اگر نان است، جان را نانِ جان باید به کار
نانِ جان از عشق خیزد، عشق را جانافزای یار
سُر خورد نگاهت، دلِ من شهر به شهر ریخت
آتش به دل افتاد و سراپایِ سحر ریخت
یک شالِ حریر از سرِ شب بر تنم افتاد
چون موجِ نسیم آمد و بر دامنِ مهر ریخت
ویران شد از آن چشمِ تو، ای مایهی آرام
هر خانهی دل، چونکه به یک...
هرچه بیشتر میشناسمت،
چشمم ارجمندتر میشود...
درد،
به من عشق داده است،
و زخمهایت،
سپاسِ جانماند.
حسابِ من،
با عشق است،
نه با تو.
تو آن آغازِ محالی،
که من پایانِ خویش را
به پای تو مینهم.
اگر مرگ، شرطِ آغازِ توست،
بگذار جانم
در سطرِ نخستینِ نامت
فروغ گیرد.
به جانم آتشی افکندی و در شعرم صدا کردی
جهان را با نگاهت باز هم شیدا، رها کردی
مَجوی و مَگوی و مَپوی و مَسوز
که جان، بیمحبت، نماند به روز
نه کین ماندنیست و نه گنجِ غرور
فقط مهر میماند، چو خورشیدِ دور...
«صبحِ روشنِ عشق»
دیدم رخ تو، صبح دلم روشن شد
از پیلهی غم، بالِ من پروانه شد
یک بوسهی شیرین تو، جان را ببرد
مستی به دل افتاد و جهان، میخانه شد
"تو ناز میکنی "
تو ناز میکنی
و پس از آن، تمامِ شهر
به بازارِ خیال میآید،
که نازِ تو را بخرد.
من اما،
نه در معامله،
که در گلخانهی عشق،
نازِ تو را میکشم؛
چون نرگسِ خسته،
چون نسترنِ روشن،
که هر دم در هوای تو میشکفد.
این منطقِ...
«امیدِ وصل»
دست تو گر هوسِ زلفِ مرا دارد، چه باک
ما به دل راهش دهیم، بینیاز از تار و تاک
دست گر به زلفم ره نیافت، عشق در دل میرسد
امیدِ وصلِ جان، بیخویش در جان میرسد
«میخانهی دل»
هر که در میخانهی دل، جرعهای نوشید از او
مست شد، بیخویش شد، افتاد در آغوشِ او
من به بزمِ عشق، چون شمعی به جانم سوختم
روشنی بخشیدم و خود را به آتش افروختم
هر که را دیدم، به معشوقش سپرد آرامِ جان
من به محبوبم رسیدم، ساقیام...