متن المیرا پناهی

صبح امد و چشمانت غزل ها سرود…






المیراپناهی -درین کبود
نویسنده

اغوشت خانه ی من است ..
محکم در اغوش بگیر ..
مرا بی خانه نکن …





المیراپناهی -درین کبود
نویسنده

آیینه ترک برداشته…
رخ معشوق را ب دل..
چند تکه میکند …








المیراپناهی-درین کبود

هیچ حلقه ای ب زیبایی حلقه ای نیست
ک
دستانت دور کمرم حلقه میکند …
جااااناان








المیراپناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

موج نیم نگاهت گرمایی دارد

ک مرا تب دارد میکند…











المیراپناهی -درین کبود
نویسنده-روانشناس

آتش گرفته ب سوختن عادت دارد










المیرا پناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

نیم نگاهت موجیست ..
که
در دل دریایی ام
طوفاااان ها ب پا میکند..







المیراپناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

احوال دلم میبارد بی تو….
از غم نبودنت دریاهاااا
باریده ام …








-المیراپناهی درین کبود
نویسنده-روانشناس

ازشراب تلخ ترم..
اما تو کام تو شیرین تر از عسلم..





المیراپناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

محتاج معبودباشیم
ن
محتاج مخلوق..



المیرا پناهی درین کبود
نویسنده-سخن الهی

خدا
اولین عشق و آخرین عشق




المیرا-پناهی -درین کبود
نویسنده سخن الهی

رفتن را همه بلد هستن..
ماندن کار دل هست..
دلم را ب دلت زنجیر کرده ام..




المیرا پناهی -درین کبود
نویسنده

گفتم سهراب قایقی برایم بساز..
میخواهم دل ب دریا بزنم..
ای کاش گفته بودم موقع توفان دریا پارویم بشکند…
من ارامش دریا را دیده بودم..
ن توفانش را…



المیرا پناهی-درین کبود

من آهو گفته بودم صید هیچ
صیادی نخواهم شد..
آن گرگ چشمانم را هدف گرفت..
در نگاهش صید شدم.




المیرا پناهی-درین کبود
نویسنده

خواستی خودت را گرم کنی ..
ای دوست ..
کس دیگر را آتش نزن…



المیرا پناهی -درین کبود
نویسنده ..

بعد از رفتنت درست مانند کویری هستم
تشنه ی باران







المیراپناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

شب امد و ماه در اغوش اسمان..
اسمان من باش ماهت میشوم..





المیراپناهی-درین کبود
نویسنده

دلم تنگ توست …
صبری در سینه خفته است..
بنویسم ت را میخوانی مرا..
خدایااا



المیراپناهی-درین کبود

میخانه چرا ؟؟
چشمان خمارت شراب من است…
جااانان..





المیراپناهی -درین کبود
نویسنده

آرزویت کردم ،گفتی محال است..
آرزویی باش..
در خاطراتم..


المیراپناهی-درین کبود
نویسنده

عشق این شکلیه..
تشنه سمتش میری..
بهش ک میرسی سراب…




المیرا پناهی-درین کبود
نویسنده

بزرگی و شکر گزاری را از خدایم آموختم خالق جهان باشی ….

به خانه ی کوچک همچون کعبه قانع باشی…
مخلوق باشیم و بنده در انتظار کاخ
دلمان برکه در انتظار دریا …..

عشق یعنی به اغوش کشیدن
فرزند…

بدی را نمیتوان با هیچ پاک کنی از قلب پاک کنی …..
واقعا ترس دارد دلی که شکسته است …
خودش که هیچ اما آه او زمینت میزند…
یادمان باشد زنگ بعد حساب داریم …