در این هنگامه ی بی همدمی شادم غمی دارم...
دل در طلبت هر دو جهان می بازد...
همرنگِ گونه های تو مَهتابم آرزوست
جز خرابات خیال تو مرا منزل نیست.
من که عاجز شده ام در وطن از تنهایی
هم یادِ توام بس ، به تو چون دسترسم نیست...
خیالِ خواب ندارم ، مگر در آغوشت...
عاشقی را رُکن اعظم بُردباری گفته اند
عید نمیدهد فرح! بی_نظر_هلال_تو...
آرزویم را ز لعلش سربه سر خواهم گرفت
روزه داران ماه نو بینند و ما ابروی دوست...
عید کردیم و ز دست رمضان جان بردیم
هیچ آفریده ، چشم به راه کسی مباد...
ماه نو چون دیدم ابروی توام آمد به یاد....
خوشتر ز ماه عیدی در چشم روزه داران...
به جز غم کس به طوفِ جانِ ناشادم نمی آید..
کمم در چشمِ خلق ، امّا برای خویش بسیارم
چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست
هرکه رفت از هستیِ ما، پاره ای با خویش بُرد
خُنک آن دَم که شبِ هجر بگوید که شبت خوش
گِرد رُخسار تو روح القدس آید به طواف ...
آرزو چند به هر سوی کشاند ما را...
ای آیه ی مکرر آرامش ! می خواهمت هنوز
درآتش خیال تو با خود قدم زدم..
