متن مولوی

صلیب سرخ

وَ باز سایه ی زاغی میانِ شب لرزید
خبر رسید خیالی دوباره بیدار است
کنارِ چَنگ و دولا چنگ سَربه زیر سیاه
سونات خاطره در آستین گیتار است



تمام زندگیم جیره خوار شعر شده
از آن زمان که تو را لایِ مثنوی دیده
شبیه تخمِ هنر پای منبر...

ای جانِ جهان، روحِ روان، مولانا
دریای سخن، نورِ زمان، مولانا

در چشمِ زمین، آسمانی، خورشید
بر پرده ی رازها نهان، مولانا

در وادیِ عشق، راهنمای دل ها
گنجینه ی عرفان، مکان، مولانا

با نغمه ی جان، دل از جهان بِبَری
ای منبعِ آرامشِ جان، مولانا

چو خدا بُوَد پناهت چه خطر بُوَد زِ راهت

ای ساقیا مستانه رو آن یار را آواز ده
گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

و اگر بر تو ببندد
همه ره ها و گذرها

ره پنهان بنماید
که کس آن راه نداند

شب نگردد روشن از وصف چراغ

نام فروردین نیارد گل به باغ

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری
شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

تو مرا در دردها بودی دوا

شب وصال بیاید شبم چو روز شود

چه شود گر ز ملاقات دوایی سازی

خسته ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

ای توبه ام شکسته از تو کجا گریزم

ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم

هشتم مهر ماه بزرگداشت حضرت مولانا
گرامی باد

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک

بجز مهر به جز عشق دگر تخم نکاریم

بعد نومیدی بسی امیدهاست

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

دانی که پس از مرگ چه ماند باقی
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

ﺑﺸﻨﻮ ﺍﺯ “ﻣﻦ”…ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ “ﺭﺍﻭﻱ” ﻣنم

ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﯽ، ﻫﻢ ﻧﯽ ﻭ ﻫﻢ ﻧﯽ ﺯﻧﻢ

ﻧﺸﻨﻮ اﺯ ﻧﻰ، “ﻧﻰ “ﺣﺼﯿﺮﻯ”...

صبر پرید از دلم عقل گریخت از سرم

تا به کجا کشد مرا مستی بی امان تو
هشتم مهر ماه روز بزرگداشت مولوی گرامی باد

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو
هشتم مهر روز بزرگداشت مولوی گرامی باد

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
هشتم مهرماه روز بزرگداشت مولوی گرامی باد

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید

معشوق همین جاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

۸مهر روز بزرگداشت شاعر گرانقدر مولوی گرامی باد

مُهر است بر دهانم و افغانم آرزوست....

آبِ حیات عشق را
دَر رَگ ما روانه کُن....

خُنک آن دَم که شبِ هجر بگوید که شبت خوش

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید

در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید

کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید

که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان

چو زندان بشکستید...

آن شه موزون جهان عاشق موزون طلبد

شد رخ من سکه زر تا که به میزان برسم

هیچ طبیبی ندهد بی مرضی حب و دوا

من همگی درد شوم تا که به درمان برسم

گفتى مرا به خنده: خوش باد روزگارت

کس بى تو خوش نباشد، رو قصه ى دگر کن