متن خاطره محقق

من بهار می شوم
وقتی تو
ابن همه در من شکوفه ای



خاطره محقق

آزادی پرنده ای بود
که در موهایم لانه داشت

لبریز زمستانم
و دیگر هیچ بهاری
از بطن خاکم
شکوفه نمی رویاند

خاطره محقق

زخم بالهایت را که بستم
زخم دلم سر باز کرد
آماده ی پریدن که شدی
به من نگاه نکن....


خاطره محقق

چترت را
کنار خوابهای من
جا بگذار
بی شک
شبهای بارانی زیادی
در پیش رو دارم .


خاطره محقق

گاهی خورشید
محتاج پیاله ای نور است
وشب بی تدارک
برای غوغای ستاره گان

ما هنوز برای زندگی پس از خود
توجیحی در باور نور ننشاندیم
و تنها دعای باران است
که چشمهایمان را بی قرار می کند.

خاطره محقق

می شد جهان
از چشمهای روشن زنی طلوع کند
و شب در ادامه ی گیسویش
به درازا بکشد.

خاطره محقق

باران تو بخوان ترانه ی شادی را
آواز بلند سبزِ آبادی را

امروز که طُرقه در قفس می خواند
صد بیتِ غزل ، طنینِ آزادی را

بغضیم که تویِ سینه ها پنهانیم
خاکسترِ زیرِ آتشِ دورانیم

در باور بی کرانه ای از اندوه
ابریم که در تدارک بارانیم

پلک بگشا
تا صفحه ی صبح
ورق بخورد

نبض نگاهت را
به گل های دامنم سنجاق کرده ام
از سایه ها که بگذری
خواب هایت
پر از سپیده ی صبح می شوند.

نشان عشق
به سینه داشت
سربازی / که از جنگ گریخته بود.