امشب، من و پنجره ی اتاقم، دو یار جان جانی هستیم. او با باد دلنوازی می کند و من هم با خیال زنی، که آواره ام کرد! شعر: بکر علی برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
شاد کن جان من، که غمگین است رحم کن بر دلم، که مسکین است روز اول که دیدمش گفتم: آنکه روزم سیه کند این است روی بنمای، تا نظاره کنم کارزوی من از جهان این است دل بیچاره را به وصل دمی شادمان کن، که بی‌تو غمگین است بی‌رخت دین...
زیر باران با خیالت رمز و رازی داشتم با دو چشم مست تو راز و نیازی داشتم با تمنای رخ زیبای تو ناز آفرین، غرق دریای نیاز و چشم نازی داشتم شانه ات را آرزو کردم که بغضی بشکنم با دلی باران زده پر سوز سازی داشتم شب که آمد...
آخر عشق است است سنجاقک ! حالا می خواهد بال هایش آبی باشد یا سبز، سرخ یا خاکستری ... فقط یک روز زندگی میکند؛ ولی یک عمر... دلنوازی!
