متن زانا کوردستانی

آنجا که تو باشی؛
در بهشت،
--تخته می شود.



-زانا کوردستانی

شمعی فروزان،
در هجوم تندباد
تن به صلح نداد وُ
ایستاده شهید شد.





زانا کوردستانی

ضجّه ای بی امان،
درونم پا به ماه است!
نه تاب حمل اش هست؛
نه توان فراغش
ترسی درونم (گاگله) می رود
--سقط نشود!






زانا کوردستانی

اگرچه از وسعت آغوشت،
سهمی ندارم؛
--خوش باش!
***
در این قحطی عشق،،،
نم نمای اشکی-
نصیب ما هست!






زانا کوردستانی

[برای مقام معلم]
و تو بودی که
نهال فهمیدن را در دلم غرس کردی؛
آن زمان که نفهم ها
در جهان تنومند شده بودند!






-زانا کوردستانی

در من بتی بود
لات،
منات،،
عزی!
من برده ی نادانی ها بودم؛
عشق تو یکتا پرستم کرد...




-زانا کوردستانی

زیر ساطور سلاخ،
یا به چنگال گرگ گرسنه!
چه فرق می کند: [نوازش]؛
مرگبار است؛
برای گوسفند فلک زده!



-زانا کوردستانی

به زوزه های گرگ دل بست؛
میش بخت برگشته،
چوپان که لالایی نمی دانست!


زانا کوردستانی

داغت،
داغ ست هنوز!
ای داغ دیده ترین ،
-باغ جهان.





زانا کوردستانی

پایت را بِبُر دیگر،
آی رذلِ پست فطرت!
***
زندگی بی تو هم زیباست،
--ای [سیاست]!







زانا کوردستانی

گنجشک ها را صدا بزن!
زبان بسته ها،
زبان بسته اند!
از وقتی تو نمی خندی...







زانا کوردستانی

آغوشت کپری ست،
در گرمای تابستان!
***
آی ی ی
چه مطبوع ست مرداد ماهِ آنجا.







زانا کوردستانی

تو را هر چقدر که دلم بخواهد،
دوست می دارم
خیالت راحت!
آدم که،
جز دوست داشتن،
رسالتی به گردن ندارد.






زانا کوردستانی

شبیه پاییزم!
از تابستانِ تو رفته وُ
پهلو داده ام به فصل سرما!






زانا کوردستانی

خانه ات خراب بدبختی!
جز بختِ من،
آدرس دگر نیافته ای؟!






زانا کوردستانی

امشب شاعرترم انگار،
حافظ به کنار!
رودکی و مولوی
در سینه ام جلوس کرده اند.





زانا کوردستانی

دلتنگ که می شوم
شاعرانه هایم گل می کند!
گویی هزار دیوان شعر
در گلویم جای گرفته ست.





زانا کوردستانی

بالاتر از سیاهی؟
--رنگی هست!!!
شب های من...




زانا کوردستانی

زمستان که باشد،
سوز و سرما هم،
چون تو هستی
--دلم گرم است.




زانا کوردستانی

زمستان بر وجودم باریده،
گویی کوهستانی برف گیرم،
--دور از آفتاب وجودت.


زانا کوردستانی

تو که نباشی،
[بهار] فصلی ست خزان زده!
***
--با چشم هایی بارانی!



-زانا کوردستانی

بین ساختن نیمکت وُ،
هیزم،،،
سردرگم مانده ست نجار
***
درختِ خشکیده
از عشق
چه می فهمد؟!




-زانا کوردستانی

بوی دسته ی تبر می داد،
--{در ذهنش}
نهالی که باغبان کاشت!




-زانا کوردستانی

ماه را،،،
درون باغچه
--چال کردم!
فردا بر درخت خرمالو
صدها فانوسِ گس،
--آویزان بود!




-زانا کوردستانی