متن شیما رحمانی

و شاید؛
در زِهدانِ عشقِ تو بارور شود،
نطفه یِ باورِ من

پایِ عشقَش می لنگید،
بهانه اَش بود؛
خرمایِ بر نخیل
و
دستی کوتاه!

گفتم؛
از شَرَرِ عشق بیمناکم
گفت؛
من، بارانم
بی وقفه میبارم بر باغچه یِ خشکِ اندوهت!

رویا؛
تُرد بود و نازک
پرستو اما؛
سرِشتَش کوچ

پروانگی؛
قرعه یِ نامِ من بود
و
حریق؛
پایانِ این ماجرا.

جیر می کشد ستاره؛
در اندوهِ شب!