متن پروانگی

پروانگی؛
قرعه یِ نامِ من بود
و
حریق؛
پایانِ این ماجرا.

شیرین من! ای دلربا! ای خوب دلخواه!
خانم! ای کاشانی زیباتر از ماه!

یاس امین الدوله باشم کاش هرروز
وقتی که می آیی تو با لبخند از راه...

خوشبو کنم حال و هوایت را به شعری
خان دلم هستی و من یک رعیتم؛ آه!

زیبایی ات از حسن یوسف کم...

اگرچه کرم ِ کوچکی هستم
با پیله ی تنهایی به دورِ خود،
-اما؛
رویای پرواز
در خیالِ پروانگی ام،
جاری ست!

در پیله ی تنهایی و بی شانگی ام
بیدار شده ست حس دیوانگی ام

دوران شفیرگی ، تمام است و رسید
همرقصیِ آفتاب و پروانگی ام ...

من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل

میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر

نمیدانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز

برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم