خوشا به حال طناب که دل سنگی دارد نمیخواهد به او متکی باشند لباسها را باید با زور گیره آویزانش کنی تازه زمانی که باد می آید با او تبانی میکند
شما که ادعایِ نوینِ پیمبری دارید مگر رهگذری آیین تان نیست؟ چرا در چاه طناب می اندازید؟ شما که سوره ی السقوط را قرائت کردید از ناله ی لاله ی گوشم چه می خواهید؟ رهایش کنید رهایم کنید رها... «آرمان پرناک»
در خلوت من ، چه بی امان می تازد من محو سکوت و او به خود می نازد چون میرغضب ، هر آینه ،تنهایی بر گردن من طناب می اندازد
دلم می خواهد... خودم را... از تنم در بیاورم... بشویَم... بچلانم... و رویِ طنابِ حیاطمان پهن کنم، فردا بیایم... و ببینم... که مرا باد با خود برده است...!
