شما که ادعایِ نوینِ پیمبری دارید مگر رهگذری آیین تان نیست؟ چرا در چاه طناب می اندازید؟ شما که سوره ی السقوط را قرائت کردید از ناله ی لاله ی گوشم چه می خواهید؟ رهایش کنید رهایم کنید رها... «آرمان پرناک»
در خلوت من ، چه بی امان می تازد من محو سکوت و او به خود می نازد چون میرغضب ، هر آینه ،تنهایی بر گردن من طناب می اندازد
دلم می خواهد... خودم را... از تنم در بیاورم... بشویَم... بچلانم... و رویِ طنابِ حیاطمان پهن کنم، فردا بیایم... و ببینم... که مرا باد با خود برده است...!
