یک عصر پائیزیِ بدون تو را نفس می کشم!
گره می زنم به خاطراتم یادت را...
طعم گسِ چای، دست نخورده می ماند
کتاب می خوانم
قدم میزنم
راه می روم گذشته های دورم را
به خطِ قرمز می رسم...
بلند میشوم
قد میکشم
به یک باره ، فرو میریزم تمام تورا...
و من افسرده ترین شادِ جهانم...
متن: مرجان موسی پور
ZibaMatn.IR