متن علیرضا مرادی

کجایی ای مهر بانو مهربان یار

رهیدی ز ما همچو آهوان یار

مرا جانی، به جانانم دلی تو

چو ققنوس نسوزی آسمان یار

به مهجوری دلم خونو کبابه

مرا جانی کجایی آی ربابه؟

تب هجران کِشم تا تو بیایی

خون در آبم مکن میلم شرابه

تو را خواهم نیایی آی ترانه

کجایی هی کنی بر من بهانه

به تیر دیده گهی مژگان پرانی

پیم گردی سرایم شعر عاشقانه

به گیتی گشتم و بنیان خراب است

به کس مکنت نمانده، کشک آب است

توانگر یا که درویشی، خشتی و خاکم

کنون بر خود بنالم ، دل کباب است

ز دردها گویم حالی نمانده

جهالت تا کجا ریشه دوانده

به حیرانی زبان گفتنم نیست

طرف بی مکتبش دکتر نشانده

خوشا آنان که به خواب گورند

خوشا آنان که به اقلیم دورند

چه دوشادوشی شده میدوشند

همه دزدند و خائن رنگینه جورند

به شهلای دلم در غم غمینم

به داغت چنین اغما نشینم

کجایی تو ای شهلا، دل من؟

گلستان بوده ای گلها نبینم

حدیث دل گوئیم آخر قشنگ است

مرا یاری چون تو شوخ و شنگ است

چه خوشنود کردیم صهبا بنوشم

بماند رهت همه خار و سنگ است

غریبی رفته ام هجرم چه خاموش

غمین و غمگشته ام یادم فراموش

غمم حرمت بدار گر صاحبدلی تو

توانگر چون تویی زیبا رخ مهوش

به سختی رنج این دنیا شمارم

به عُقبا ی سال چهارصد هزارم

چه یا مفتیست جان آدمی بس

خدیو خونم مکد گر میرم مزارم

چو گندم قوتتان جو را نکارید

به سالیت قهر او برفش نبارید

ترهم گشته زنجیر آسمان جور

فلک بیچاره گشته نامش نیارید

دمی آه، دمی سوز، سینه مان چاک

خُدو عالمیم مطرود، نی کنیم پاک

به بخل آسمان و دژخیم لا مروت

به نام حق خدا را کرده ایم خاک

به یلدای دلم، خونین کبابم

عزیزم نیستی و آنسوی آبم

تکی سفره ام اشک و به آهه

نوش تو گیرم و مست شرابم

چو یلدا گشته و یارم کجایی؟

نگویی رفته ای دیگر نیایی؟

به شوقت سفره یلدا بچینم

ز سویت غمینم تا که بیایی

شب، شب زیباست محفل ما

شب ، شب یلداست همدل ما

بنوشیم و بخوانیم و برقصیم

دریغا نیستید مهمان منزل ما

مه شب افروزی آخرش هیچ

گر فاطیُ و نازی آخرش هیچ

سردی دنیا کسی گرمی نمانده

ما بمیریم روزی آخرش هیچ

یکی عابد به مسجد حجره کرده

یکی به بد مستی یاد شهره کرده

نه عابد ماند و نه مست خرامان

نه مرادی که شعرش اشاره کرده

نسوزی
به آهی و اشکی و سوزی
شدی نفرین این سیهروزی
بنالم من چه لعنی بر تو کردم
نسوزی و نسوزی و نسوزی

فروغ دیده
فروغ دیده ام جانان کجایی؟
نگویی رفته ای دیگر نیایی
به حسرت گاه این دنیا شمارم
ز سویت منتظر شاید بیایی

طوطی صفت
مرا طوطی صفت خواندی عزیزم
جفا کاری و دلم سوزاندی عزیزم
کدامین سر دل با ما نشاندی؟
تن مرادی به گور لرزاندی عزیزم

ای دل من
چه بد کرداری ای دل من
چه بد رفتاری ای دل من
عداوت کاری و بی مروت
ز ما کین داری ای دل من

دریا
به میثاق توام، دریا نخواهم
ز این شوریدگی بلوا نخواهم
به مست عاشقی دریا چه باشد
من آن ویلان دلم، حوا نخواهم

ما را نرنجان
به تیر دیده ات ما را نسوزان
به آهی بسته ای ما را نرنجان
مرادت کشته ای یارا حیا کن
رهایم کرده ای در بند و زندان

آخرش هیچ
شهی یا که امیری آخرش هیچ
به خواب گوری آخرش هیچ
به خاک عزلت افتی محبس گور
تو قُوت مار و موری آخرش هیچ