متن دوبیتی مراد مراغه

آسیمه سر نوشتم
خوابم چرا؟ نگفتم
دور از خدا چه کردم
شاید، دلی شکستم ...

غروب غم نبین، فاطی قشنگه
ثوای ما خوشو بس شوخ و شنگه
به عمر سر شده تاوان ندارم
چرا؟ بلور دِلت از شیشه و سنگه

غمگین شدی جانم بگو
سوز دِلت نَم نَم بگو
حرف سکوت کُشته منو
حواله ام کرده ای جهنم بگو

کاش، تو کمی سنگ صبورم بودی
یا به خرابات دلم، ساقیِ سورم بودی
غربت این دل ما، رفته ای ای دل ما
همره و همسفرم، در ره دورم بودی

آتش مزن، افروختیم
تشنه به دریا سوختیم
سوز جگر تا کی کشیم
عمری به هیچش باختیم

باز این غروب غمزده
شور دلم بر هم زده
وای از وصال دوریت
غمگین دلم، پرپرزده

فلک مطلا گشت از صیحه و نور
شب میلاد مَهی زیباست، چو حور
غمَم سر شد، دل ما هم بیاراست
ثنای ربّ برآرم بر این شب و سور

آه سردَت بر دل ما
کوه دردَت بر سر ما
غم نبینم بر دل تو
ای مه بی همدل ما

گشته ام غافل زتو عاری زدردم
یا پس دوری، مستِ خاک سردم
ای بلایت جان ما، دورت بگردم
گشته ای در غم چرا؟ ای کوه دردم

اسیر بند تو، بس بی قرارم
فغانِ دوریت، از دل برآرم
مرا یاد تو در دل غمین است
کجایی رفته ای دُردانه هزارم

با این و آن نشستی
بی ما چرا؟ تو رفتی
گشتی در آب و آتش
ما را چنین شکستی

دل در کَفت اسیر است
آتش نزن، حریر است
فکری به حال دل کن
عمری گذشت و دیر است

باران کجاست؟ ای ابر ما
عمری گذشت از صبر ما
فریاد از ته خاکم شنو
دیدار ما بر قبر ما

آرام ما، ای جان ما
دل در پی ات، جانان ما
دفتر مرا، شعرم توراست
طوفان دلُ و باران ما

به قربون چشمون ناز و خسته
چرا غمگین لب دریا نشسته
تو و دریا، خدا ساحل قشنگه
غم و غمگین دل دریا شکسته

بغض شدی، شعر شدی بر دل ما
بگذرد... دو سه روز عمر، یار سنگدل ما
شاعری خیره سرم باز مرادم دل تو
غزل و شعر شوی ای پریشان دل ما

نازنین گلی، گوهر من
دختر ماه و مه ازهر من
صد بهاران باش که تابی
ال آی، جان و جواهر من

خوشیت رفت، همه ز سر خیره سری
حیف آن دیده ناز که ندارد چشم بصری
عمر شیرین برود، بس که به هیچش دادی
کُشتی آن عاشق زارت، ز سر بی نظری

پَرم از خُوف پروازم که بستند
دل خونم، چه بی پروا شکستند
اِله من، دری بگشا، پناه من تویی تو
تویی جانان، کس و یاران که هستند

باور کس، از بدش بدتر کنم
خاطر تو، این دلم پر پر کنم
انگ رسوایی به این عالم زنم
آرزویم حال تو کمی بهتر کنم

از چه گویم بحر تو ای بی وفا
از لِسان عمر رفته یا تلخی جُور جفا
بی وفا بودی و تو رفتی از پیش ما
قوت ما خونابه گشته، کنج این دارالشفا

قدر دل پای سکوتش ننویس
بگذر از ما، سوز به عشقش ننویس
رانده ام، هیاهوی دلم را چه کنم
حرمت عشق بدار صوفی و آبش ننویس

مُلک دنیا برود دخمه گورت بنهند
رفته آن یار نکو، همدم مورت بنهند
نایب دهر تویی تا که عزلت بُکنند
رفته آن شُوکت تو پا به رویت بنهند

رفتی به زیر باران
در موسم بهاران
حالی ز ما نمانده
ای صورت نگاران