جمعه جان به دلگیریهایِ امروزمان خوش آمدی، به کِش مَکِش های درونیمان، به زیر بار نرفتن های دلتنگیمان، به امروزمان خوش آمدی، ما جز تو دیواری کوتاه تر پیدا نکردیم که دلتنگی هایمان را روی لحظه هایت بتکانیم و خوشحال باشیم چون تو هستی حالمان دگرگون شده، تو ولی آرام...
باید خوشبخت تر از همه یِ مردانِ دنیا باشید, اگر یک دختری در این زمانه یِ وانفسا, همه یِ احساساتش را برایتان بریزد رویِ دایره یِ چشمهایتان, و همان جمله یِ "دوستت دارم" را با همه ی ترس و واهمه ای که از برخوردِ شما دارد, بازگو کند, و بخواهد...
بانو! پاییز که شد، دست های خسته ات را در جیبت پنهان کن و به دور از باید ها و آمدن ها، نبودن ها و رفتن ها، فارغ از تمام لحظه های بی شائبه ی روزگار غریبت؛ برای خودت؛ خاطره ای بساز! بانو! پاییز که شد، اولین باران پاییزی که...
اگر تو را بخواهد با همه یِ دین و دنیایش؛ خرابی هایِ روزگارانش؛ کنارت می آید؛ می ماند... تمام نمیشود از تو؛ و برایِ بدست آوردنت با همه ی دنیا میجنگند... اگر تو را نخواهد... از عالم و خاتَم ؛ سپاهِ عظیمی میسازد در راسَ ش قرار میگیرد و همه...
اگر کسی را دارید که میتوانید با اون ساعتها حرف بزنید و کلمات را تمام نکنید, و او با شما میخندد, با شما گریه میکند, با شما ساعت ها غیبتِ عالم و آدم را میکند, و همه یِ حق هایِ دنیا را فقط به شما میدهد, کسی که وسطِ روزهایِ...
از چشم های تو فقط یک جفت در دنیا وجود دارد تک و بی نظیر؛ دست نیافتنی و بی انتها؛ تو بیا ... تمام تیله های سیاه دنیا را نشان من بده تمامِ چاله هایِ عمیقِ را هم؛ عاشق هیچ کدام نمی شوم حتی اگر کپی برابر اصل باشند.
با کسی باش که بدونه مثلِ تو هیچ جایی نیست و اگر سالها هم بگرده دونه به دونه این ادمها رو... هیچوقت نمیتونه عینِ تو رو پیدا کنه و با همه یِ وجود و توانش بخواد که بدستت بیاره... کسی که با وجود هزار و یک موانع بزرگ و کوچیک...
فصلی بینِ تابستان و پاییز وجود دارد به اسمِ "فصلِ آرزوهایِ نرسیده" هرچقدر در تابستان دست هایت را برای رسیدنشان بلند میکنی و درنهایتِ تلاشهایِ بی شمارَت؛ بهشان نمیرسی. در پاییز تاوانِ خاطره هایش را با درد پس میدهی.
من که نمیگم چشمات واسه من باشه یا براش باید یا نباید بیارم ولی میگم حیفه...! حالا که این همه به دلم نشسته حالا که بعد این همه سال چِشمام اهلیِ یه نگاه شده؛ که هروقت با دیدنشون یادِ معلم مهربونِ اول دبستانم میوفتم که مابینِ شلوغی های زندگیم ؛...
میشود چشم هایت برای من باشد؟ و من سالها در برَهوتی کنار چشمهایت بنشینم نگاهش کنم...! میشود چشمهایت فقط من را... فقط من را ببیند؟ با من بخندد... با من بگریَد؟ میشود حق من از این دنیا و آدمهایش فقط آن گویِ زیبایِ روی صورتت باشد؟
بیشتر مرا در خودت جای بده تا همه یِ مساحتِ سرزمینَم.. همان چهار خانه یِ امنِ پیراهنَت باشد.
