متن قاسم پهلوان

زخم است تن ات ولی نگو ناچاری
بایست که دست از گله ها برداری

ای باغ! بهار می رسد باز از راه
کافی ست که دندان به جگر بگذاری

زندگی با هرچه اسم و هرچه عنوان بازی است
ازهمان آغاز بی شک تا به پایان، بازی است

توی صفحه خوب دقت کن، چه فرقی می کند
مهره را هر طور می خواهی بچرخان،بازی است

دور تا دور تو را وقتی قفس پُر کرده است
شک ندارم قصه ی طوطی...

امسال دل را گره زده ایم به سبزه هایی

که درخانه قرنطینه اند،یادمان باشد،این
یادگار اجدادی را از یاد نبریم،
سیزده ی تان خجسته وفرخنده

هروز نوشتند،که نحس است، سفر
یک تابلو با علامت ایست ، خطر

خورده ست گره، همیشه با ما ،هرچند
یک سیزده و هزار. اما و....

با یک سبد شعر آمدم،باشور، این بار
ماندم چگونه ازتو بنویسم پرستار
ازتو که همواره صبوری و شکیبی
سرشار از آیینه ای، پاک و نجیبی
ازتو که پای صحبتت، وقتی نشستم
واژه برای تو کم آوردم شکستم

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

عیسا دمی...

راه سردو خانه سردو سفره سردو قلب سرد
ای دوصد لعنت به هرچه سردی و دورانِ سرد

کرده است دلم باز هوای شیرت
یاد تو و غرّش رسای شیرت

با پای پیاده همه جا را گشتم
مادر چه شدند بچّه های شیرت؟!

دیرست اگر چه دیر ، تصمیم بگیر
ناچاری و نا گزیر، تصمیم بگیر

یا مرد خطر باش دراین راه، وَ یا
مردانه برو بمیر، تصمیم بگیر