با یک سبد شعر آمدم،باشور، این بار
ماندم چگونه ازتو بنویسم پرستار
ازتو که همواره صبوری و شکیبی
سرشار از آیینه ای، پاک و نجیبی
ازتو که پای صحبتت، وقتی نشستم
واژه برای تو کم آوردم شکستم

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

عیسا دمی درد و دوا را می شناسی
همسایه ی عشقی، خدا را می شناسی
هرکس که می نالد تو بر بالین اویی
آرام بخش خاطر غمگین اویی
بیدار می مانی که بیماران بخوابند
آسوده بر بستر گرفتاران بخوابند

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

آرام جانی، مرهم دلشوره هایی
یاد آور زیبایی اُسطوره ها یی
درپوشش زیبای خود قوی سپیدی
درتیرگی ها جلوه ی نور امیدی
نام بلندت هم ردیف مهربانی
لبخند تو آرام بخش و آسمانی

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

هم ساده هم افتاده هم بی ادعایی
درحیرتم بیگانه، اما آشنایی
ای خنده ات آرامش دلواپسی ها
می روید از شوق نگاهت، اطلسی ها
تو زندگی تازه می بخشی به بیمار
یک شور بی اندازه می بخشی به بیمار

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

پاسی گذشت از شب تو بیداری،پرستار
ازعشق و از ایثار سرشاری پر ستار
می بینمت دلشوره داری،بی قراری
حتا پری رو! خواب هم هرگز نداری
دستان پرمهرت سروش زندگانی ست
اسم تو تمثیلی برای مهربانی ست

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان
ZibaMatn.IR