متن نجیب

نجیب بود
و گریه می کرد
که به هیچ چیز دیگری شبیه نبود
جز اسب !

و دراین عمر که تنها سر ناکامی داشت
با همه درد نجیبیم خدا می داند

دیگر مگر به خواب ببیند
این مردم نجیب را
جهانی که بی تو
ارزش تماشا نداشت
و من چه عاشقانه
ولی بیهوده فرسودم
نگاهم را...

دارد نگاه نجیبت مرا
درقهوه ای ترین خلسه ی جهان
غرق می کند
نبضم فصیح می شود
آنگونه ام که شعری
دارد استخوان می ترکاند...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

ترکیب نگاه و هنر اخم و صدایت ...

آدم کش و خون ریز و دل انگیز و نجیب است !

کسی جز عشقِ شیرین نیست مردِ بیستون کندن...


کاشانی

گر به منّت زنده باید بود ، مردن نعمتی ست...

کاشانی

آنچه بر طبعِ تو می آید گران ، یادِ من است...

کاشانی

با یک سبد شعر آمدم،باشور، این بار
ماندم چگونه ازتو بنویسم پرستار
ازتو که همواره صبوری و شکیبی
سرشار از آیینه ای، پاک و نجیبی
ازتو که پای صحبتت، وقتی نشستم
واژه برای تو کم آوردم شکستم

ای آشنا با ناله های دردمندان
تو مرهم زخمی برای دردمندان

عیسا دمی...

مادر عزیزم
تو صمیمی تر از آنی که دلم می پنداشت

دل تو با همه آینه ها نسبت داشت

تو همان ساده دل سبز نجیبی که خدا

در میان دل پاکت صدف آینه کاشت
روزت مبارک بهترین هدیه ی خدا

می خواهم دخترانمان را مانند شما صبور، خوش اخلاق، نجیب و ... تربیت کنم. تمام خوبی ها دنیا در شما خلاصه شده است. خوشحالم که کنارمان هستید. تولدتان مبارک مادر زن بسیار عزیزم

تو را در خیالم رویا پردازی میکنم
زیبا
نجیب
پر مهر
اصلأ چه میگویم ...!
تو را آرامبخش خوابهای شبانه ام توصیف کنم راحت تر است...

‌
این مضحک نیست
که خوشبختی آدم در این باشد،
که آدم اسم خودش را روی تنه درختها بکند؟
آیا این آدم خیلی خودخواه نیست و آن آدمهای دیگر، آدمهای شریف تر و نجیب تری نیستند،
که می گذارند بپوسند بی آنکه در یک تار مو، حتی یک تارمو،
باقی...

تو همان
عطر نجیبی
که دلم کرده هوایت