متن مهناز محمودی

رژگونه ی نارنجی خوشرنگی داشت
بر روی لبِ انارش آهنگی داشت

پاییز کشیده بود یک سایه ی زرد
بر پلک خودش که رنگ دلتنگی داشت

"فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند"

او گرچه رفیق قابل و پشت نداشت
جز بذر امید و زندگی ساز نکاشت
بارید و پلیدی طبیعت را شست
"پاییز " برای هیچ کس کم نگذاشت

در پیله ی تنهایی و بی شانگی ام
بیدار شده ست حس دیوانگی ام

دوران شفیرگی ، تمام است و رسید
همرقصیِ آفتاب و پروانگی ام ...

فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند