متن مولانا

هر کسی مرکز جهان خویشتن است
مولانا چقدر زیبا فرمودند :
️ای نسخهٔ نامهٔ الهی که توئی
وی آینهٔ جمال شاهی که توئی
بیرون ز تو نیست آنچه در عالم هست
از خود بطلب هر آنچه خواهی که توئی

من رنگ خزان دارم و تو رنگ بهار
تا این دو یکی نشد نیامد گل و خار
این خار و گل ارچه شد مخالف دیدار
بر چشم خلاف بین بخند ای گلزار

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا
در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند

باده عشق عمل کرد و همه افتادند

دولت بر ماست چون تو هستی

بر گذشته حسرت آوردن خطاست

جانت بمانا تا ابد
ای چشم ما روشن به تو

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

چنان آمیختم با او

که دل با من نیامیزد...

من شبم تو ماه من
بر آسمان بی من مرو...

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

در این سرما و باران یار خوشتر

در غم ما روزها بیگاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست

تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست

با خیالم آشنا شو ببین رویای هستی را🌾

در ضمیرت تجربه کن عشق سودای هستی را🌾

مثل من باش چشم بسته بنگری از بعد دیگر

با چشم عقل تو میبینی یقین معنای هستی را🌾

میبینی نوری فراتر از هر نور و روشنی هست

با آن نور است تو میبینی تا...

ای عشق را خریدار بنگر متاع من هم

ای دل را پناهگاه هستی پناه من هم

در این زمانه ای که عاشقی یک گناه
است

دل داده می پرستم عشق است گناه من هم🌾

من عاشقم خدایا محتاج یک نگاهت

لطف کن که عشق ببیند یک بار نگاه من هم🌾...

جان منست او هی مزنیدش

آن منست او هی مبریدش

آب منست او نان منست او

مثل ندارد باغ امیدش

باغ و جنانش آب روانش

سرخی سیبش سبزی بیدش

متصلست او معتدلست او

شمع دلست او پیش کشیدش

هر که ز غوغا وز سر سودا

سر کشد این جا سر...

هیچ نرفت و نرود
از دلِ من
صورتِ او

در دو چشم من نشین ای آن که از من من تری

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت

چه خوش است انتظارِ تو

سر رشتهٔ شادیست خیال خوش تو

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

آنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

گر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش