من از همواری این خلق ناهموار میترسم
از دست گریه های خودم خسته میشوم از دست تو که با نَوَسانم نساختی از زندگی که زندگیم را به باد داد از اینکه بعدِ من تو خودت را نباختی من از خودم که خسته نشد از تو خسته ام از این غرورِ بین دوتامان همیشه سَد از اینکه خواستم...
اینکه سال ها بعد نداشته باشمت مرا نمی ترساند من از این میترسم که سال ها بعد هیچ چیزی باعث نشود به یاد من بیوفتی اینکه عشقمان فراموشت شود اینکه سالها بعد شعر تلخی بخوانی و چشمهایت خیس نشوند حتی اگر اسمت داخل آن شعر باشد حتی اگر اسمم پایین...
میدانم که وقتى جایى براى ماندن نیست ،باید رفت. اما عزیز من ! ترسناک تر از بى پناهى ، گمگشتگى است. و دلم میسوزد براى خودمان که بى پناه،گم شده ایم میان سکوتِ سفیدِ سردِ وهم آسایى که روى همه چیز پرده اى از مه انداخته...من میترسم از صبح فردا...حتى...
این روز ها بیشتر از آینده ی نیامده و فردای نشناخته از آدم هایی میترسم که درست نمی شناسمشان\آدم هایی که هنوز شرایط برای نشان دادن حس واقعی شان به تو پیش نیامده و پشت نقاب مهربانی بی منت خود پنهان شده اند ترسناک ترین و خطر ناک ترین موجودات...
متن۴۲: میترسم... میترسم پیری کهنسال شده باشم، اما هنوز به امید آمدنت، در سردترین روز زمستان پنجره هارا باز بگذارم! تابیایی و آمدنت را جشن بگیرم! هنوز هم گلهای باغچه رابه امید تو آب میدهم تا از آن شاخه گلی نسیبت کنم! اصلا گلهای باغچه را آب میدهم تا اولینو...
من نگرانم، دلم میسوزد از اینکه چند سال بعد عکسِ دو نفره ام را برایت ایمیل کنم و تو با روشنفکریِ مسخره ای از صمیم قلب برایم آرزوی خوشبختی کنی، من میترسم از اینکه دلم بخواهد سر به تنِ آن شخصِ کناری ات نباشد و مجبور باشم لبخندِ احمقانه ای...
خداوندا قرارم باش و یارم باش جهان تاریکی محض است میترسم، کنارم باش
