من از تبار تیشه ام ... بامن غمی هست درون ریشه هام...احساس درد مبهمی هست جز زخم، این دنیانخوردم...تلخ شیرین آیا دران دنیا امید مرحمی هست؟!!
از مقابل او گذشتم.. میدانستم او کیست.. اما رفتارم ناآشنا بودنش را نشان میداد.. چشمانم فریاد میزدند تا لحظه ای او را ببینند.. قلبم خود را به دیواره ی قفس میکوبید تا لحظه ای صدای گرومپ گرومپش شنیده شود.. دستانم.. از آن ها نمیگویم.. اما.. مغزم به همه آن ها...
خسته ام ... مثل اسیری که به هنگام فرار یادش امد کسی منتظرش نیست . نرفت ...
بدترین نوعِ ناراحتی اونیه که نمیتونی دلیلشو توضیح بدی
کاش یادبگیریم وقتی ازکسی ناراحت میشیم جای اینکه یهو ترکش کنیم اول دلیل ناراحتیمونو بهش بگیم و توضیحاتش رو بشنویم... شاید دیگه اینطوری ترک کردن و جدایی لازم نباشه
