من زمینی نیستم.... پنجشنبه ها افسرده خاطر میشوم هر روز... ایستاده در نگاهم نماز میخوانند تقسیم شده ام به هزار قبر تاریکی و جسم به انتظار...مورچه ها ست برای نافی که از من بریده اند **** روح ما آزاد و میت خاک بیش روح را در خاک کردیم میتش را...
هوای پنجشنبه ها همیشه آلوده جای خالی خیلی هاست...
گاهی هم پنجشنبه ها باید فاتحه ای بخوانیم برای خودمان؛ که آسان از خاطر کسانی که با آنها خاطره داشتیم، رفتیم...
مادرم میگفت: خوبست پنجشنبه ها درخانه بوی حلوا بپیچد کودک که بودم می پرسیدم مگرآنها به ما احتیاج دارند میگفت نه ما محتاجیم به دعای خیرشان و یادآوری خوبیهایشان
پنجشنبه ها و جاهای خالی... به پنج شنبه که می رسیم... جای خالی ها ... خودشان یکی یکی ردیف می شوند... یکی دیگر نمی آید یکی از دور پیداست یکی در قاب عکس... و یکی هم هست اما انگار نیست!
