متن آوار

"اعتماد، ویران‌تر از هر زلزله"

رویاهایم را که می بافم
با نگاه به جوراب های سوراخم
سقف خیال بر سرم
آوار می شود!.


زانا کوردستانی

نداشتنت
اوج ویرانی است
که بر سر آرزوهایم
آوار می شود


مجید رفیع زاد

از صدایِ ترقه می ترسید هنوز
که جنگ
آغاز شد،
و جنگ هنوز بود،
که خانه بر سرش
آوار شد.

قهری است بی آشتی
مرگ،
سُرایشِ سرودِ مرثیه است
یا
آواری بر
قلب هایِ آواره.

لب هایِ تو
موج را می ماند
وقتی
بر لبِ ساحل
آوار می شوند.

خواستم آواز شوم
اما،
این گریه هایِ همیشه
و شادی هایِ هرگز،
آوارم کرد
بر کاغذِ سپید.

جستجوگرها اگرچه رفته اند امّا هنوز
یک نفر در زیر این آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

حال خراب مرا تنها ارگ بمی ،،

که مانده است زیر آوار می فهمد !

ارس آرامی

ما از همان کودکی،
زندگی کردیم در دنیای ساختگی خویش و هنوز که هنوز است
زیرِ آوار آن دست و پا می زنیم...

مونس آهنگری

دلتنگی های ممتد دیگر دلتنگی نیست آوار است .

علی گلشاهی(ورژیرا)

ماندن یا نماندن
سوال این است
آی که چشم های تو میگویند؛ بمان !
می مانم
حتی اگر جهان را
بر شانه های خسته ی من!
آوار کرده باشی...

این خانه مدتهاست ویران شده
از نبودنِ تُ و مهربانی نگاهت
کبوتران یادت هر روز در قفسِ تنگ قلبم،
بال و پر می تکانند و در هوای تلخ خاطراتمان بال می زنند ...
کاش هنوز خنده هایت ریسه می بستند در خانه
و حوض پر آب، موج می زد برای...

آوار یعنی ...
نداشتن شانه های تو...
وقتی دلتنگی هایم در من فرو می ریزد
و
خشت به خشت... ویران میشوم !!!

بم می شوم
زیر آوار نگاهت
به تسخیر گرفته
گسل ات
تمامی مرا
حکایت امروز و فردا نیست ....

بچه که هستیم از شب میترسیم
به خاطر تاریکی، به خاطر تنهایی…
بزرگ که می شویم باز هم از شب میترسیم
اما نه به خاطر تاریکی، یا تنهایی!
از خاطراتی می ترسیم که تا چشمانمان را
می بندیم بر سرمان آوار می شوند...

.

آوار یعنی ...
نداشتن شانه های تو...
وقتی دلتنگی هایم در من فرو می ریزد
و خشت به خشت...
ویران میشوم !!!

بی پناهی یعنی
زیر آوار کسی بمانی
که
قرار بود
تکیه گاهت باشد…

بی پناهی یعنی
زیر آوار کسی بمانی
که قرار بود
تکیه گاهت باشد…

گاهی قهر
گاهی عصبانی
گاهی بی اعتنا
تو را نمی‌دانم ولی اگر من بودم
در این دنیایِ بی مهر، کسی که همه یِ اینها را سرش آوار می‌کردم و باز هم تا صدایش می‌کردم، می‌گفت: (جانم)را به این آسانی از دست نمی‌دادم .

نگاهت
پلی از مخمل را ماند
دیرگاهی ست که‌من
شبها
درتنهائی خود
درفکراین پل هستم
که روزی آوار نشود.

طلوع ناگهان‌ها، زیر آوار

غروب قهرمان‌ها، زیر آوار



کماکان می‌تپد با عشق مردم

دل آتشنشان‌ها زیر آوار