متن تفنگ

آخر الامر
تفنگ
خودش را برداشت
و پرنده‌ای را
که سالها در ذهن نگه داشته بودم
آزاد کرد...

آخر الامر
تفنگ
خودش را برداشت
و پرنده‌ای را
که سالها در ذهن نگه داشته بودم
آزاد کرد...

بشمار سه
هدف گرفته ایم قلب یکدیگر را
بشمار دو
دست ها روی ماشه
بشمار یک
آتش...
آ...
چه خبر شده است
چرا از دهانِ تفنگ هامان
نیلوفر روییده؟!
«آرمان پرناک»

زبانِ زنده ی من خون ست
هدف بگیر و بزن حرفی
که در تفنگ نمی گنجد
سپس به رسمِ ادب، دَرجا
بِکِش دو ابرِ فراموشی
به رویِ تخته ی بارانی
«آرمان پرناک»

برای زبان های غریب
برای اشعار بی وطن
برای واژه ی صلح
امن ترین جای دنیا
دهانِ تفنگ هاست
«آرمان پرناک»

دخترِ سوار بر عطرِ مریم! /
گمشده ای منتظر است /
خلافِ بادِ گیج بچرخ /
بچرخ در صدای پژمرده ی زمان /
بچرخ در چشمِ آسمانِ خون آلود /
بچرخ در مغزِ تفنگ ها /
بچرخ در لباسِ بیابان /
بچرخ بچرخ بچرخ
و پیدا کن دستی را
که...

سنگین تر از تفنگ /
عکسی است که یک سرباز حمل می کند /
عکسی بدون رنگ
عکسی بدون رخ
عکسی تمام هیچ !
«آرمان پرناک»

تا کی قرار است گلوله /
جای خالیِ خال های پلنگ را /
پُر کند؟ /
تا کی قرار است تفنگ /
تنها زبانِ بدن ها باشد؟ /
تا کی قرار است جنگ /
بر پشت بامِ خیسِ خانه ها /
راه رود؟ /
آقای دوربین! /
شما جوابی بدهید!...

[تفنگ]


تفنگ نمی دانست،
شکارچی نمی دانست،
پرنده داشت برای جوجه هایش غذا می برد،
خدا که می دانست!
نمی دانست...؟!

◇ برگردان به کُردی:

تفەنگ نه ێزانست،
راوچیش نەێزانست،
وا پەلەور بۆ جوچکەکانی چێشتی ئەبرد،
خودا خۆ ئەیزانەست!
نەێزانست؟!



شعر: حسین پناهی
برگردان: زانا کوردستانی

لوله ی تفنگ ها را گلدان خواهم کرد،
خاکسترهای بجای مانده از جنگ ها را
برای کودکان سرزمینم
به جوهر تبدیل خواهم کرد،
تا در دفترهایشان مشق کنند.


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

لبخند زد به ساعت روی جلیقه اش
فرقی نداشت ساعت و روز ودقیقه اش

مو شانه کرد... ریش تراشید... عطر زد...

این بار هیچ حرف ندارد سلیقه اش

بر صندلی نشست... کبریت زد به پیپ

دستی کشید روی تفنگ عتیقه اش

با این پدر بزرگ فقط قوچ و میش کشت...

دستان گرم عشق ، جای تفنگ نیست،
قلبی که می تپد، میدان جنگ نیست،

تفنگ دوست ...

خرابه خانه ای متروکه ام خاموش و تاریکم
به تنهایی تهِ یک کوچه ی بن بست و باریکم

به تخته وایت بُرد گوشه ی انبار می مانم
که مدت هاست خشکیده تمام رنگ ماژیکم

مثال بهترم باشد ... خیابانی دوسر بسته
جدا از طرح های زوج یا...

من تفنگی شده ام رو به نبودن هایت
رو به یک پنجره در جمعیت تنهایت
فکر کردم که خودم را به تو نزدیک کنم
بی هوا بین دو ابروی تو شلیک کنم
خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت
قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت...

روی خیزران مرداب/ برف درخواب نیم روز/صدای تفنگ

قرار نیست همیشه
با تفنگ و اسلحه آدم کشت
گاهی قاتل کسی است که
در هنگام وابستگی
بی دلیل میرود ...

سر باز ها فکر می کنند اگر تفنگ هایشان را بیندازند دور دیگر نمی توانند وادرشان کنند بجنگند!

تفنگ‌ات را زمین بگذار
که من بیزارم از دیدار این خون‌بار ناهنجار
تفنگ دست تو یعنی زبان آتش و آهن
.

وقتی تفنگ شعار مرگ داد
گل رز
در تابوت خوابید!