کودکی را دیدم،
به مرغکان بازیگوش،
که در پی هم می دویدند،
می نگریست
و خود شاد و خندان،
در پی آنها می دوید،
در نگاهش زندگی را یافتم.
جست و خیز کنان،
رقصان،
تهی از جهان هستی.
گاه از آنها می ترسید، می رمید،
گاه در پی شان می دوید،
گاه دان می داد،
همراه آنان پر می زد،
پرواز می کند تا بیکران هستی.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
