وقتی می گویی: دوستت دارم!
تنهایی خودم را به خاطر می آورم
و شعرهایم را از یاد می برم!
...
بگذار چشم به راهت بمانم و
تمامی روزهایم را بشمارم،
باشد که یاد تو هر روز سراغم بیاید!
...
بگذار به یاد عشقت
به گلدان ها آب بدهم و
بال پروانه ها را بشورم و
برای گنجشک ها دانه بریزم!
...
نگو دوستت دارم!
بگذار شب ها بگذرند
و سپیده دمان تو را ببینم...
تا که میان رودخانه ی تنهایی غرقت کنم.
بگذار که پر و بال کبوترها بسته نباشد و
رد پرواز پروانه ها گم نشود!
...
زمانی که می گویی دوستت دارم،
عشق،
پشت پنجره می میرد و
تنهایی بی معنا می شود!
...
بگذار، عطر گل ها در درونم برقصند و
هر روز با عشق در آینه به خود بنگرم.
شعر: شنو محمد زاخو
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
