چون شمع به پای خویش سوزم در نهان
در محفل عشق، شعله افروز دل و جان

آیینه ی دل را به غبار غم زدودم
تا جلوه دهد رخ تو در آیینه ی جان

از چشمه ی چشمم گهر اشک چکیده
تا سازد از این قطره، فلک عقد نهان

در مزرع دل، تخم محبت بفشاندم
تا سبز شود باغ وصالت به جهان

چون نی به نوای عشق، لب را بگشودم
تا پرده ی راز از دل خود سازم عیان

در کوره ی هجران تو چون زر گدازم
تا خالص عیار شوم همچو روان

از تار نگاهت به دلم تار تنیدم
تا جامه ی وصلت بدرم بر تن و جان

در باغ خیالت چو نسیمی بوزیدم
تا عطر گل روی تو پیچد در جهان

از موج سرشکم به کف آوردم گوهر
تا هدیه کنم بر قدم یار نهان

در کعبه ی کویت چو غباری بنشستم
تا گرد رهت سازد از این خاک، روان

مهدی غلامعلی شاهی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
مهدی غلامعلیشاهی