غیبت ماه دیده ای درد فراق اسمان نشسته است بر دلش غم به نشان چهره اش قامت ماه برده است قافله در محو غیاب غرق قدم غربت اوست غیر غیاب روی او غربت چهره غرق اوست
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.