انگار می زدم ره دنیا به...

انگار می‌زدم رهِ دنیا به پای دل
می‌رفتم از زمین، سوی ماورای دل
هر سو دویدم و زِ خودم دور می‌شدم
گم بودم و پر از غمِ بی‌منتهـای دل
اما عجب، مسیرِ جهان ساده‌تر نبود
جز گردِ سجاده، همین کُنجِ جای دل
هر بار بازگشتم و دیدم به روشنی
آن نورِ کهنه را، وسطِ روشنای دل
در خواب، سال‌ها عددی گنگ می‌رسید
نوری میان پرده‌ی خواب و خفای دل
تا آن سحر، چراغی از اذان درخشید
بیدار شد دلم به نوای خفای دل
فهمیدم آن صدا، همان لحظه‌ی دعاست
وقتی که باز می‌تپد از شوق، نای دل
دوربینِ دل گرفت همان لحظه‌ی نخست
وقتی که خنده بود، دعا بود، صفای دل
سحر رسیده بود، و صدای اذانِ او
آرام می‌تپد دل و می‌بوید رای دل
چه دور بودم از تو، و نزدیک‌تر زِ جان
در خویش می‌دویدم و بیرون زِ پای دل
یک عمر با خیال، جهان را قدم زدم
غافل که بود خلوت تو، انتهای دل
ای عشق! ای حقیقت پنهانِ هر نماز
ای اشکِ بی‌صدا، که رسیدی به جای دل
لب باز کرده بود اذان، در سکوتِ شب
دل می‌شنید صوتِ تو را، در صدای دل
سجاده باز شد، و زمین گم شد از نظر
من ماندم و تو بودی و آن روشنای دل
ای کاش پیش از این، نفهمیده بودمش
تا لحظه‌ای دگر بماند هوای دل
حالا بخوان، بخوان، که دلم شعله می‌کشد
با هر نفس، زِ شوقِ تو زار است نای دل