عشق در سکوت ستارگان در سکوت...

**عشق در سکوت ستارگان**

در سکوتِ شب، وقتی ماه تارهای آسمان را میدوزد و باد، رازهای زمین را در گوشِ برگها زمزمه میکند، من به یادِ تو میافتم. یادِ تو که همچون شعری ناتمام در گوشهٔ دفترِ روزگار ماندهای، و من هر شب، زیر نورِ شمعِ تنهایی، سطرهای عاشقانهات را مرور میکنم.

دستهایت را گم کردهام در باد؛ همان دستهایی که آسمانِ زندگیام را به رنگِ آرزو نقاشی میکرد. نفسهایت هنوز بر شیشهٔ خاطرهها مه گرفته است و من، محو تماشای آن مه، دوباره و دوباره گم میشوم در تو... در عمقی که نه ابتدایی دارد، نه انتهایی.

عشقِ ما شبیه به پروانههایی است که دورِ شعلهٔ جاودانگی میرقصند؛ میسوزند، اما روشنایی را به ابدیت میبخشند. من در این سوختن، بهشت را دیدهام؛ بهشتی که تنها ساکنش تو هستی و من، مسافرِ همیشه عاشقِ نگاهت.

اگر تمامِ واژههای جهان را بریزم پیشِ پایت، باز هم نمیتوانم بگویم که چقدر دوستت دارم. دوستت دارم آنقدر که گاهی فکر میکنم قلبم، این گوشهٔ کوچک از وجودم، برای گنجایشِ عشقم به تو تنگ است.

پس بگذار عشقمان مثلِ رود جاری باشد، بیپایان و همیشه زنده... تا روزی که ستارهها هم خاموش شوند و زمان از حرکت بایستد.