وارثان سکوت بر ما گذشت...

( وارثان سکوت)

بر ما گذشت
هرآنچه نباید می‌گذشت؛
قرن‌هایی از سکوت،
روزهایی از تکرار،
و شب‌هایی که حقیقت را
در هیاهوی تبلیغ گم کردند.
ما،
همیشه در صف‌های درازِ وعده،
همیشه در انتظار فردایی که
دیگران برایمان نوشتند.
ما،
پشتِ دیوارهایی بلند
که به نام امنیت ساخته شدند
و به کار زندان آمدند.

بر ما گذشت
بی‌پرسشی، بی‌پاسخی؛
نسل‌هایی که به دنیا آمدند
تا تنها چرخ‌های زنگ‌زده‌ی
تاریخ را دوباره بچرخانند.
اما فلسفه،
در سکوتِ همین شکست‌ها
زمزمه می‌کند:
که رهایی از بیرون نمی‌آید،
که نجات، ارمغانی از بالا نیست،
که حقیقت را باید
در ژرفای خویش جست.
پس شاید،
همه‌ی این گذرهای تلخ
نه پایان،
که آینه‌ای بوده‌اند
برای دیدنِ ما،
آن‌گونه که هستیم:
تنها،
مسئول،
و هنوز قادر به آغاز.

و اگر روزی
انسان جرئت کند
به جای پرسش از «چه گذشت»،
بپرسد از «چه باید ساخت»،
شاید تاریخ،
از نو آغاز شود.

بر ما گذشت
هرآنچه نباید می‌گذشت؛
قرن‌هایی که عدالت را
به تماشا نشستند
و دم برنیاوردند.

بر ما گذشت
خوابِ طولانیِ انسان،
که به بهای بیداریِ ماشین‌ها
تمام شد.
ما،
وارثانِ خاموشی و فراموشی،
ایستاده‌ایم بر مرزی باریک
میان حقیقت و توهم،
میان آزادیِ وعده‌داده‌شده
و قفسی که به رنگِ آینده آذین کرده‌اند.
شاید رهایی
نه در عقب‌گرد به گذشته،
و نه در شتابِ کور به سوی فردا،
که در بازشناختنِ اکنون باشد؛
اکنونی که اگر فهمیده شود،
دیگر از دست نخواهد رفت

بر ما گذشت
هرآنچه نباید می‌گذشت،
مثل بادی که درختِ بی‌برگ را
از یادِ خویش هم می‌برد.
ما ماندیم،
با دست‌هایی تهی،
با خاطره‌هایی کهنه‌تر از غبار،
و پرسشی که هیچ‌کس پاسخش نبود.

اما هنوز
در تهِ تاریکِ این شب
چشمکی مانده است،
اندک،
اما بسنده برای ادامه دادن.

بر ما گذشت
آنچه نباید می‌گذشت،
و زمان،
بی‌اعتنا به زخم‌ها
خود را تکرار کرد.
ما ماندیم
میان خاکستری از رویاهای ناتمام،
بی‌پناه‌تر از پرنده‌ای
در بادهای بی‌جهت.
با این همه،
از لابه‌لای فروریختن‌ها
آوازی می‌جوشد؛
نه برای دیروز،
نه برای امروز،
بلکه برای فردایی
که هنوز جرئت زاده شدن دارد.