شعر نسرین حسینی

من از تبار لاله‌های واژگونم،
بر شانه‌های سترگ کوه،
غرق در اندوهِ خویش،
هر بهار،
با اشک‌هایی نو،
رگ‌های خشک خاک را می‌شکافم.

در ژرفای رگ‌هایم،
نبض خاموش هزاران دانه انار می‌تپد؛
آن‌ها در تاریکی محض،
سرخ‌ترین رویاها را در خود بلعیده‌اند.
و من،
زنی گمشده در آینه‌های غبارآلودم،
در...

لحظه‌ای
و پس از آن، هیچ...

زمین می‌ایستد،
زمان فرو می‌ریزد،
اما دستت در دست من
معنای هستی‌ست.

باد خواهد آمد
و ما را خواهد برد،
اما پیش از خاموشی
بگذار لبانت بگوید:
عشق،
تنها دلیل بودن بود.

باد
دیوار را بلعید

آینه
چشمِ خونین حقیقت شد

برگ‌ها
در بارانِ گلوله افتادند

و زمین
تاج‌ها را به گور سپرد

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

در من زنی زندگی می‌کند
که سال هاست روح خسته اش درد می‌کند ،
و
او را هرشب به بند می‌کشد
و هر روز محاکمه ،
آری ؛
در من زنی ست به نام سکوت
که سال هاست
مرده است
اما هنوز
نفس می‌کشد.

پدرم گفت :
دخترم تو گم شده ای !
تو در میان حجم کلمات
خود را جا گداشته ای
در میان انبوه  واژه های بارانی
درد کشیدی
شکوفه دادی
قد کشیدی
باریدی و
بی خبر از بهار شدی
پنجره ی امید  را بگشای
میان  این همه بغض واشک
لبخند بزن...

در فصل زرد
پشت دیوار سکوت
به جرم  پایکوبی
اسیر شد دختر عصیان
با تولد ی دیگر
ایمان آورده ام
به فصل  سرد

دل به دریا زدم وخون غزل پارو شد

چه شود حک بشود مطلع او بر کفنم