روز مادر را آهسته جشن بگیرید...

✍️هدی احمدی
نشر با ذکر نام

روز مادر را آهسته جشن بگیرید،
شاید این حوالی کسی، دیگر مادر نداشته باشد...
آخ دده‌م... چه کنم با (ای) دلِ بی‌قرار؟ چه کنم با (ای) اشکِ بی‌ اختیار؟
صدای خنده‌هاتان، نیشتر به (ای) جگر می‌زند. چه می‌دانید از دردِ بی‌مادری؟ چه می‌دانید از جگرِ سوخته؟

(ای) روزِ مادر، تو بگو، با کی بگویم از (ای) دردِ کهنه؟ با کی بگویم از( ای )داغِ همیشگی؟
کدام کوه بگذارم (ای) غم را؟ کدام دریا بریزم( ای )اشک را؟

مادرم... ماهِ تابانم... تو کجایی؟ کجایی که ببینی، بی تو چه خاکی به سر کرده‌ام؟
کجایی که ببینی، چگونه( ای) روزگار، مرا بی تو آواره کرده؟

بوی نان تو، بوی آغوش تو، بوی لالایی‌های تو، در (ای) خانه پیچیده...
اما خودت نیستی. خودت نیستی که ببینی، چگونه( ای) خانه، بی تو، قبرستان شده.

خوش به حالِ آنها که مادر دارند. خوش به حال آنها که هنوز، صدای مادر، لالاییِ شب‌هایشان است.
اما من... من چه کنم با( ای) دلِ یتیم؟ من چه کنم با( ای) چشمِ گریان؟

آه مادر... تو رفتی و( ای )دنیا، برای من، دیگر دنیا نشد.
تو رفتی و( ای )زندگی، برای من، دیگر زندگی نشد.

روز مادر را آهسته جشن بگیرید... مبادا (ای )دلِ بی‌ مادر، آتش بگیرد.
مبادا (ای) چشمِ خیس، سیل شود.

مادر... اِی کاش بودی و می‌دیدی، چگونه دخترت، در حسرتِ یک لحظه دیدار، پیر شد.
اِی کاش بودی و می‌دیدی، چگونه دخترت، بی تو، در( ای )دنیا، غریب شد.

اِی کاش بودی... فقط یک بار دیگر... فقط یک بار دیگر، سرم را روی زانوهات می‌گذاشتم و میمردم..‌‌‌‌‌...🕊🥀