برهنه شد تنِ هر شاخه، در هجومِ زمستان سپید شد سر و رویِ تمامِ خلوتِ بستان نه برگی و نه پناهی، فقط سکوت و سیاهی درخت ماند و صبوری، در آستانهیِ طوفان
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.