مرا به فراخورِ دنیایت بپذیر
پیش از آنکه تنِ رنجورِ خاک
مرا در آغوشِ خود گیرد
و آفتاب بر من بگرید
که به وسعتِ دلتنگی ها،
در خود نهان شود و خاموش،
تا شب شود...
از عشق تا ابدیت فاصله، یک دل است
و یک اتفاق
که می‌افتد ناگاه میانِ زندگیِمان
و این آغازِ جاودانگیِ من و توست
مرا بخوان
مرا بفهم
مرا ببین
که من کاشفِ اقلیم روحِ خسته و فرتوتِ تو اَم...
.
ZibaMatn.IR
