دیگر از بادی که موهایم را تکه تکه کرد
نمی ترسم
و از خدایی که بچه ها را
بین هفته تقسیم ...
ازمارمولک های بازیگوش
و مردهای تیره
در کوچه های بن بست
نمی ترسم...
از کوتوله های گستاخ فیلم ها
و تنهایی های بی محابا
و زنگ های غریب پستوی خانه ای او
نمی ترسم
ریش های بلند از دل ریش
چشم های خیره
دست های کشیده شده با دست دیگری
نمی ترسم
من از دیگری نمی ترسم... اگرچه سایه ام را از دست داده ام
و سال هاست آسمان به من نزدیک تر می شود
مثل شاخه ها که تسلیم وزن پرنده ها شدند
من هم
تسلیم می شوم

پرنده ای که آسمان تهران را
همین امشب که بی سایه ایم
شکافت
دوست داشتن بود
بی از خبر ترس ِ ما
که دیگر نمی ترسیم
ZibaMatn.IR