آن شب
کرانهٔ کف آلود دریا گرمابه ای عافیت زا بود و ماسه های نمور، رختِ خوابی نرم
کومه های کهنسال در آرزوی ستونی ستبر بودند و سقفی سترگ
نسیمِ نازک جامه ماسه های ساحل را به حریرِ دامن، نرم، نوازش می کرد
ماه در تماشای انعکاسِ مواج رخش غرقه بود
اما هنگامی که خورشید مشکین چادرِ پولک دوزش را برکشید
دامن کبود دریا را حجاب کرد و رخ پنهان داشت
صیادان به ساحل درآمدند
با قایق های کاغذین و نفس های واپسین
و آنچه به تور اندر یافته بودند
تنها آب بود و آب بود و آب
ZibaMatn.IR