اگر چمدان ها از اندوه بی پایانِ سفر می گفتند
اگر جاده ها از محو شدن غم انگیزِ رد پاها می گریستند
اگر نامه ها از خوابِ خاموشِ خود بیدار می شدند
اگر دستهای ما دست ازخداحافظی می کشیدند
و چشمهای ما قهر را بخاطر نمی سپرند
اگر خاطراتِ بلاتکلیفمان زندگی را بر مرگ ترجیح می دادند
اگر قاطعانه رویای خواب آلوده حضوری بی قید و شرط را در آغوش کشیده بودیم
اگر یکدیگر را، همانگونه که بودیم پذیرفته بودیم
آیا باز هم از چیزی بنامِ عشق می هراسیدیم؟
باز هم ازباورِ خود به پیوستگی جاودانه ی قلبها مایوس می شدیم؟
باز هم از طوفانِ پر تلاطمِ احساسمان می گریختیم؟
باز هم برای همیشه می رفتیم؟
.
ZibaMatn.IR