جاده ای که ما را به مقصد میرِساند گاهی سخت بود و بارانی،آدم هایی که با ما همراه میشدند گاهی درد بودند یا شاید هم درمانده.گذشته با تمام آدم های همراهش بخشی از زندگی ما بشمار میروند که سپری شده اند،نمیتوان با زمانه جنگید و قدم های آدم های رفته ی زندگی را کتمان کرد اما میتوان در کنار کسانی آرام گرفت که ما را با تمام گذشته و اتفاقاتش بپذیرند.حلقه ی مهربانی اویی را در دست گذاشت که ما را با تمام اندوه در چشمانمان بخواهد و نشانه های بجای مانده از غم را از چهره ی خسته یمان پاک کند.فرار کردن از گذشته همانقدر بی معناست که بخواهیم از آینده سبقت بگیریم.پذیرفتنش ازآنِ آدم های شجاع است و شجاع تر از آن همانی ست که تو را با تمامِ جان، در آغوش میگیرد. . .
ZibaMatn.IR