حَبسم درونِ خاطراتِ خیس و بارانی
مثلِ نگاهی تا ابد، مبهوت و پنهانی

پاییز هم من را نمی فهمد ولی انگار
تو تلخیِ این فاصله را خوب میدانی

احساسِ سردم را به دستت قاب میگیرم
تویِ نگاه خسته یِ این شعرِ طوفانی

من سیب سرخ گونه ات را دوست میدارم
مانند ماهِ روشنی ازدور می مانی

بر پلڪهایِ خسته ام جان و دلی ای یار
درخلوتِ شبهایِ شعرِ من ، غزلخوانی

بی شڪ ولی از روزهایِ بی تو می ترسم
در حسرتم ،من ماندم واین راهِ پایانی...!
ZibaMatn.IR