اولین باران که می زند، نفسِ من ، جایِ هر دویمان بند می آید

کوچه باغهای خاطراتم ،بدونِ چتر، راه می افتند به دنبالت. با صدایی شبیهِ دلتنگی....
شبیهِ چیزی که در خنده هایت جا گذاشته ام

باران که می زند، روحِ من ، جایِ هر دویمان بر دقیقه ها سوار می شود و دقیقا سر از آخرین بوسه مان در می آورد. نفس گیر. طاقت فرسا.
شبیه چیزی که پیرامونِ حادثه ی نبودنت جا گذاشته ام
شبیه سِیلی عظیم که بر تصادفِ ناگهانی ات رها کرده ام

اولین باران که می زند، جانانِ من ، جایِ هر دویمان دوباره عاشقت می شوم
ZibaMatn.IR