وای از حسودِ عشق که با آن دو چشمِ تنگ
چیزی به من نداد به جز حسرتی قشنگ

حسرت برای بوسه و آغوش و عیش و نوش
بر تختِ پادشاهیِ عشقی شراب رنگ

معشوقِ بی لیاقتِ من عاشقِ تو شد
لعنت به چشم های قشنگت زنِ زرنگ!

از جزییاتِ مسئله حرفی نمی زنم
زیرا همان حکایتِ آیینه است و سنگ

شاید سعادت است که عشق و من و جنون
نامی نداشتیم در این روزگارِ ننگ

یادم بماند این که بگویم به منزوی
یک جرعه نیز قسمتِ من شد از آن شرنگ

دنبال بیت خوب نباشی در این غزل
چیزی نمانده است از آن طبعِ شوخ و شنگ

مریم جعفری آذرمانی
ZibaMatn.IR