سال، سالِ بلواست
می ترسم
زخم ها دهان باز کنند
و گلوله را ببلعند
.
لب ها
با حسرت بوسه
کال بمانند
.
می ترسم
دست ها
بی آنکه منحنی بدن معشوق را ترسیم کرده باشند
جنازه ی برادری، خواهری را
به خاک تحویل دهد
.
تو که برای شفا، آبِ باران
و برای تسکین
به دلم گیلاس تعارف می کردی
دست هام را بگیر
تا خفگی یک وجب بیشتر نمانده
.
سال، سالِ بلواست
خدا باید کنار بایستد!
ZibaMatn.IR
