اکثریت ما، احساساتمان را،
درون صندوقچه ای محبوس کرده
و به درِ آن قفلی به نام "سکوت" زده ایم؛
و نگهبانی از جنس غرور
برای آن گذاشته ایم
که مبادا تبر این احساسات،
قفل را بشکند
و از آن بیرون بِجَهند
و ما را رسوایِ عشقِ مان بکنند؛
که آن وقت،
ما می مانیم
و دنیایی از احساسات
که به هیچ وجه مهار شدنی نیستند...
و این چنین است
که ما همواره در حسرت احساساتمان
هم چون اسپند روی آتش می مانیم...!
ZibaMatn.IR