بهار، گل بوسه هایش را ؛
در تارو پودِ
ارغوانیه زمین ،به تکاپو نشسته است!
جوری که مهربانانه لطافت ِبازوان خورشید را ؛
می شود زنجیر کرد به سر انگشتانِ یاس ها و اطلسی های مغرور و مرموز، وقتی لحظه های خوش بی خیالی را جار می زنند برهرکوی و برزن!
فروردین تمام جهان ِخدا را،طربناک و با طراوت ،در هر صبح و شام تکرار میکند؛
با آوازی به روشنایی معرفت!
و اردیبهشت ، لوندو دلبرانه
شُکرِ خنده هایش را با سرمستی نذر میکند با مشت مشت گندم ،از برای مرغکان ترانه خوان ،یا نثار نسیم تازه ای بر صورتِ جوانه های کاکل زری!

و خرداد ِبازیگوش ،صاف و بی ریا؛
حروفِ بهار را ؛
پررنگتر در خاطرم دوره میکند!
به گونه ای که، وقتی تو از من دوری
رهایم کند از انتظار!
که بهار در همه قسمش بیشمار تویی!
سپاسگزارم که وجودم را سرشار کردی از رویاهای بهاری و برسرم زندگی باریدی!
چه معنایی داشت این زندگی
اگه فصل بهارش را کم میداشت !
چه بود این روزگار
اگر انگیزه ی بهاری شدن یعنی تورا کم میداشت !
بهار یعنی همینکه صدایت میزنم و تو باعشق میگویی جانم !
و من به تکرار شکفته میشم درنگاهت
شکفته میشوی در نگاهم!
آرام
آهسته
سبز.
باران کریمی آرپناهی
ZibaMatn.IR